terça-feira, 15 de dezembro de 2015

The Presence of Air Particles Ignited by Memory


CD – Creative Sources Recordings – CS342, Lisbon 2015








1. Presence – 14’15’’
2. Air – 08’40’’
3. Particles – 09’43’’
4. Ignition – 10’24’’
5. Memory – 11’33’’



Ernesto Rodrigues  - Viola & Harp
Carlos Santos - Electronics
Katsura Yamauchi - Alto Saxophone


Recorded in July 2010, Lisbon


Reviews

I don't appreciate journalists who make a review about themselves, but bear with me...
The last United States election paralyzed me as a writer / creative individual / human being who, despite being a cynical ape, wants to have hope. "The only thing that saved me has always been music," wrote the Beastie Boys; but in the weeks after shocking results of who will represent a place I call home, I could function only by listening to my nostalgic classics: Joy Division, Bauhaus, Can, Depeche Mode, Penderecki, Takemitsu. No new music for me while I'm hiding under this blanket.
But I dragged myself down to the studio one day, put iTunes on album shuffle, laid on the floor, and The Presence of Air Particles Ignited by Memory (serendipitously) popped up on random. Having 400 GB of music — some of which I've never listened to more than once — I had no idea what this was. I shut my eyes and let these five bubbles nudge me around before looking at my monitor to identify these wonderful noisemakers.
The trio of Ernesto Rodrigues (viola, harp, objects), Katsura Yamauchi (alto saxophone) and Carlos Santos (electronics) creates a meditative soundscape founded in drone, loose pulses and a breathy undertow. Each work is a deep, labored procession of inhale and exhale.
The fourteen-minute "Presence" induces a relaxed swaying from side to side, as if slowly twirling a dress in front of a mirror, or lovingly kneading bubbles out of clay. Supple warm, synthetic waves fill a backdrop for key clacks, staccato, reedy riffs; Rodrigues' forceful drag across viola (or harp?) puts a near Hendrix attack over the calm. The electrical big screen remains, while Yamauchi provides a subtle counterpoint of light, wheezing swells, and Rodrigues occasionally pops up with springy pizzicato blips. After a brief stint of Santos assuming control of the airwaves with a complex, evolving set of harmonic waves, he peels back in lieu of a duet of viola and sax engaged in a caress of whispers and coarse bowing. "Air" roots itself in a hushed, arpeggiated sax ostinato in the left speaker, Santos' distant hums in the middle and Rodrigues clawing and gnawing from mid-range to the highest rung on the fretboard.
Bits of ideas (i.e. crackling AM radio sounds, woody wrenching and blurry percussive knocks) are added to the group's aesthetic throughout, but the abovementioned approach is explored to its last. Everything is emotionally neutral, guarded, the three musicians supporting each other as a pod and alternating roles on who should eke the piece forward. However, the closer, "Memory," is the effect of blinds suddenly drawn and an acclimation to a warmth after enduring a frigid night, or the first whiffs of fresh air after crawling from the depths of a cave. That isn't a negative reflection on the previous four works, but an assertion that "Memory" is the perfect, unexpected closure. The piece hangs around with a focus on gentle strokes and cloud-like gestures (plus an ensemble augmentation courtesy of Santos). Consonance is obtained — not by a familiar major chord, but in the impression that the music is moving, no longer static.
The Presence of Air Particles Ignited by Memory is a reminder to me that there is something beyond the 4/4, vanilla I IV V chord progression. It is free and reaches through nebulae and black holes to return with the notion that there is still creativity to be mined in a world that wants to kill us. Dave Madden (The Squid’s Ear)

Remarkably detailed, slowly moving improvisation from the trio of Katsura Yamauchi on alto sax, Carlos Santos on electronics, and Ernesto Rodrigues on viola, harp and objects, a beautiful balance of acoustic and electronic sound in intensely concentrated music. (Squidco)


sexta-feira, 20 de novembro de 2015

77 Kids


CD – Creative Sources Recordings – CS337, Lisbon 2015







1. Water Slide – 03’14’’
2. Zéro de Conduite – 10’03’’
3. 1 Dream – 08’29’’
4. 10 Fingers – 04’57’’
5. Flipper – 07’57’’
6. Tree House Manufacture – 07’33’’
7. Die Eisenbahn – 03’55



Biliana Voutchkova  - Violin
Ernesto Rodrigues - Viola
Micha Rabuske - Flute, Bass Flute, Soprano Saxophone & Bass Clarinet


Recorded in April 2010, Berlin


Reviews

77 Kids déploie un univers sensible, feutré, volatile, tout en nuances. C’est la parfaite musique de chambre d’improvisation où on joue pour le plaisir dans une écoute mutuelle, équilibrée, dans l’instant sans aucune arrière-pensée. Celui qui aurait pu croire qu’Ernesto Rodrigues était un gratteur de cordes sec et sans entrailles en sera pour ses frais. Il y a dans son toucher et les nuances moirées de la pression de l’archet une sensibilité authentique. Quoi qu’on fasse, le violon alto est un instrument exigeant et demandant une aptitude particulière, un travail intense pour obtenir un son plein, vibrant et dont la maîtrise et le contrôle absolu permettent de produire tous ces sonorités les plus fines et les plus extrêmes. Durant les premières années de l’impro libre, il y avait un seul altiste, le batave Maurice Horsthuys, un musicien relativement classique. Ces vingt dernières années, sont apparus Ernesto et la magnifique Charlotte Hug. Tout récemment, Benedict Taylor est vraiment intéressant. Trouvez m’en d’autres ! L’alto est vraiment difficile et notre ami portugais a bien du mérite. Donc, voici Ernesto Rodrigues au pays de la complexité. Bien sûr,  y a encore une forme de réserve et des précautions par rapport à un éventuel excès gestuel et il s’en dégage un lyrisme intériorisé. Le souffleur Micha Babuske joue par petites touches en demi-teintes sans envahir l’espace sonore, restant ainsi au niveau du violon et de l’alto. C’est sincèrement un excellent trio. Jean-Michel van Schouwburg (Orynx)

Pierwsze: Pre-filharmoniczny zgiełk. Wydaje się, że sala koncertowa jest stosunkowo duża. Początkowe zwarcie trzech instrumentów akustycznych jest całkiem intensywne. Muzycy sprawiają wrażenie silnie naelektryzowanych. Nie przeszkadza im to jednak prowadzić skupionej narracji, z dużą dbałością o niuanse brzmieniowe. Drugie: To, co płynie do naszych uszu znów moglibyśmy nazwać muzyką współczesną, prowadzoną jednak w permanentnym, zgrzytliwym i jakże urokliwym niedostrojeniu. Hałas, choć jest naszym udziałem, nie jest tu celem. Bardziej jest nim konstruktywna, trochę cząsteczkowa, molekularna improwizacja, poszukująca wspólnych płaszczyzn akustycznych. Wola artystycznego porozumienia, na styku sonorystyki i kameralistyki, charakteryzuje poczynania każdego z muzyków. Na finał nie zabraknie szczypty intrygującej pyskówki. Trzecie: Sonorystyka na piedestał! Mikrodźwięki w natarciu! Zmysłowa improwizacja zupełnie w klimatach strunowej edycji Spontaneous Music Ensemble (a na tych łamach to wyjątkowy komplement!). Flet basowy miażdży brzmieniowe niuanse skrzypiec i altówki zgrzytliwym przedechem. Strunowce wolą chyba filharmoniczne grepsy i starają się nie wchodzić dęciakowi w paradę. Czwarte: Micha ewidentnie się rozochocił, punktowo rozrabia na flecie. Biliana i Ernesto czują się zaproszeni do tanga. Flora akustyczna nagrania tryska fajerwerkami! Piąte: Strunowce walczą o przewagę sytuacyjną. Flet basowy z wyrzutami sumienia, ledwie jest muskany po ustniku. Ernesto plumka z lekkim zadziorem, Biliana rozpycha się łokciami. Niespodziewana eskalacja toczy się w trzech samodzielnych rejestrach. Każdy z muzyków, mimo, iż snuje prywatną opowieść, pięknie wgryza się w pomysły partnerów. Korelacja jest urocza, sympatycznie kompatybilna. Wybrzmienie smakuje rosą o zimnym poranku. Szóste: Biliana i Ernesto ślizgają się po strunach, flet pracuje na bezdechu i znaczy teren separatywnymi dźwiękami – Micha ma w rękach chyba kilka instrumentów jednocześnie! Mała filharmonia! Siódme: Muzycy w totalnym wycofaniu. Piękna symfonia zaniechania. Dźwięki dobywane są jakby mimochodem, przepraszająco. Na finalne wybrzmienie łączą się w dron, który zmysłowo podsumowuje ich spotkanie we troje. (Trybuna Muzyki Spontanicznej)

77 Kids uses a unique timbral universe full of nuance and subtly, using strings and winds in extended techniques and approaches drawing unexpected results from each instrument. The trio - ​Ernesto Rodrigues on viola, Biliana Voutchkova on violin, and Micha Rabuske on flutes & sax - ​works​ earnestly but not overly seriously as they bend and scrape, maintaining an even approach that is comprehensible and distinctive. There are moments that sound like a strange symphony warming up, and other periods that are right at home alongside work by AMM or SME, without having any sense of derivation. The consistency of their sound makes this a rewarding release, with unusual tonalities, ample use of space, and nimble activity creating distinctive aural tapestries. (​Squidco)

Exploratory free improvisation with an emphasis on strings from the trio of Ernesto Rodrigues on viola, Biliana Voutchkova on violin, and Micha Rabuske on flutes & sax, collective conversation with scraping and overblowing mutating their sound in interesting and curious ways. (Squidco)

The CD 77 Kids (Creative Sources CS337) finds Voutchkova in another small ensemble of mixed strings and winds, this time situating her violin with Ernesto Rodrigues’s viola and the flute, bass flute, soprano saxophone and bass clarinet of Micha Rabuske. The recording, made in spring 2010 in Berlin and released last year, features a music less poised on the edge of noise as was the live set with Thieke, but captures an elemental, deeply colored sound nevertheless. The playing on the seven tracks is spun around a pitch-based core, which makes itself audible through a semi-transparent surface of sheer sound. As much linear as planar, the music’s angular phrasing and fragmentary textures allude, obliquely, to the broken counterpoint of postwar European art music. It is a fine program of improvised music in which the three musicians demonstrate the nuanced interplay fostered by a close attentiveness. Daniel Barbiero


quinta-feira, 24 de setembro de 2015

Licht


CD – Creative Sources Recordings – CS333, Lisbon 2015






1. Licht I – 05’58’’
2. Licht II – 05’14’’
3. Licht III – 03’22’’
4. Licht IV – 03’15’’
5. Licht V – 16’06’’
6. Licht VI – 11’37’’
7. Licht VII – 06’44



Ernesto Rodrigues - Viola
Gerhard Uebelle - Violin, Piano, Harmonica
Andrea Sanz Vela - Viola
Nathalie Ponneau - Cello
Thorsten Bloedhorn - Electric Guitar
Ofer Bymel - Percussion


Recorded in April 2010, Berlin


Reviews

A la fois tentative risquée, chef d’œuvre et manifeste, Licht est un bel exemple de la démarche radicale, collective, exigeante et disciplinée des meilleures productions d’Ernesto Rodrigues. Divisée en sept parties intitulées I- VII, Licht est un beau chemin vers la lumière (Licht en allemand). Un travail à la fois intense au niveau des techniques alternatives et parcimonieux, sorte de pointillisme hyper-mesuré parfois au bord du silence. Les quatre premières parties de cinq ou trois minutes consistent en une série d’approches pour découvrir le domaine sonore et la dynamique offertes par les musiciens réunis pour un unique concert. La cinquième est une remarquable pièce de résistance de plus de seize minutes où le groupe crée une succession de courtes miniatures diversifiées séparées clairement et à chaque fois par un instant de silence qui lui fait partie intégrante de la musique. Ces différents mouvements très sont contrastés les uns par rapport aux autres mais avec une réelle cohérence. Se déploient ainsi tout le potentiel sonore du groupe de manière aléatoire. Vraiment fascinant. Jean-Michel van Schouwburg (Orynx)

quinta-feira, 16 de julho de 2015

Lulu auf dem Berg


CD – Creative Sources Recordings – CS325, Lisbon 2015





1. Sream of Consciousness - 49'16''


VARIABLE GEOMETRY ORCHESTRA

Ernesto Rodrigues - Viola & Conduction
Gerhard Uebelle - Violin
Guilherme Rodrigues - Cello
Miguel Mira - Cello
João Madeira - Double Bass
Hernâni Faustino - Double Bass
Adriana Sá - Zither
Paulo Curado - Flute
Mariana Chagas - Flute
Bruno Parrinha - Alto Clarinet
Paulo Galão - Clarinet & Bass Clarinet
Nuno Torres - Alto Saxophone
Albert Cirera - Tenor & Soprano Saxophone
Sei Miguel - Pocket Trumpet
Yaw Tembe - Trumpet
Fala Mariam - Alto Trombone
Eduardo Chagas - Tenor Trombone
Maria Radich - Voice & Dance
Armando Pereira - Accordion
António Chaparreiro - Electric Guitar
Abdul Moimême - Electric Guitar
Carlos Santos - Synthesizer
André Hencleeday - Electronic Percussion
João Silva - Harmonium & Electronics
Nuno Morão - Drums
Carlos Godinho - Percussion


Recorded in May 2015, Lisbon


Reviews

The opening moments of “Stream of Consciousness”are disorienting. Awash in reverb, as in an empty warehouse or a bounded public square, Maria Radich’s vocals mingle with those of an audience of unknown size. Camera shutters click, men cough into their sleeves, children test their own small voices against Radich’s echoes. It’s unclear: has the performance begun? But soon other instruments can be heard, a few at a time, the texture thickening as the 26-strong band materializes.  

Lulu auf dem Berg (“Lulu on the mountain”—a clever allusion to Alban Berg’s unfinished opera) is the third release from Ernesto Rodrigues’ Variable Geometry Orchestra. Membership is variable, too: the group can swell to as many as 40 musicians, and always features some familiar names from the Portugal scene. Here we find Miguel Mira, Hernâni Faustino, and Sei Miguel, among others. 

Free improvisation is tricky with large groups. Perhaps ironically, adopting the minimalist, textural approach of electroacoustic improvisationis often a fruitful strategy. Rodrigues deftly moves his musicians through a droning series of dark, shifting shapes, the variable geometry of a flock of birds, turning on his whim. Over the course of the nearly 50 minute performance, there are a few moments of more “traditional” free improvisation, but the intense reverb in the playing space smears everything, effacing even the attack of each drum hit. 

It may be due to my recent listening, but the murky start and brooding progression brings to mind the music of Jakob Ullman. Not so much his use of extreme quiet, but the idea of holding music at a distance to elicit a form of strained listening. Attention is sustained not by following a melodic trail or the clash of counterpoint, but instead by pushing to get closer to the details, immersed in the flux of a slow-moving, all-pervasive mass of sound. Rodrigues has used the word “subliminal” in the past when talking about this music. Indeed, a session with Lulu auf dem Berg feels like something that was slowly absorbed rather than actively engaged. Moody, suspenseful—even cinematic—music. Highly recommended. Dan Sorrells (The Free Jazz Collective)


Uma das mais importantes notícias da improvisação nacional no ano ainda em curso foi o regresso da Variable Geometry Orchestra de Ernesto Rodrigues, e logo para um concerto (a 3 de Maio) num local único, o Panteão Nacional, com a sua característica ressonância. Este disco documenta essa actuação de um ensemble que, como o nome indica, tem formação diversa, dependendo esta das circunstâncias e das ocasiões. O certo é que há alguns anos que o projecto estava interrompido, sobretudo pela dificuldade de acertar agendas tão preenchidas como as dos músicos desta área tão dinâmica. A também conhecida como VGO, que já chegou a incluir 40 elementos, surge agora com 26.
Entre eles estão músicos de outros países residentes em Portugal, como Albert Cirera e Yaw Tembe, e também alguns instrumentistas de visita a Portugal, designadamente Gerhard Uebelle e André Hencleeday, mas o grosso continua a ser constituído pela prata da casa. De salientar a contribuição de alguns dos mais notáveis nomes da cena portuguesa, como Sei Miguel, Paulo Curado, Miguel Mira (Rodrigo Amado Motion Trio) e Hernâni Faustino (Red Trio).
Aquilo que define a música enquanto organização intencional de sons é o ponto de partida do registo: a longa improvisação nasce dos sons acidentais da presença humana no espaço (vozes, movimentos, cliques de máquinas fotográficas, etc.), primeiro confundindo-se com o ruído ambiente e depois eclipsando-o, ou melhor, mudando a sua natureza.
Essa particularidade transmite-nos de imediato a impressão de que não há propriamente um início (e um fim, já que o termo do disco é simplesmente um desvanecimento) neste “Stream of Consciousness” e de que pouco, na verdade, distancia a música propriamente dita do entorno sonoro – o arrastar de uma cadeira, os passos no chão de pedra, as conversas em sussurro não são propositados, mas também eles têm uma lógica intrínseca. Essa ligação é feita nos primeiros minutos pela dança audível da vocalista Maria Radich, que de resto irrompe várias vezes do magma acústico com excelente oportunidade.
Uma (a música) e o outro (o ruído) são tratados por igual pelo espaço arquitectónico, e quando o que se toca é tocado na perspectiva dos sons que ficam suspensos no ar, determinando todos e quaisquer desenvolvimentos, é o espaço, mediador da emissão sonora, que se torna determinante. Tanto assim que surge como consequência e, em simultâneo, princípio. O que aqui temos é música espacial, uma constante titilação da arquitectura e dos materiais utilizados na construção da bela Igreja de Santa Engrácia.
Não surpreende, pois, que opte amiúdes vezes por “drones” ou bordões, forma eficaz de criar massa, e de se contradizer os ditos com intervenções pontilhísticas ou em staccato, nelas se reconhecendo imediatamente o trompete de Sei Miguel, o saxofone tenor de Albert Cirera e a viola de Ernesto Rodrigues.
Não sei se a descrita indefinição entre o que é musical e o que não é, ou relativa ao momento em que o som começa a ser e deixa de ser música, foi o que levou a titular este CD com o nome da ópera inacabada de Alban Berg, “Lulu Auf Dem Berg”. Se foi, até que faz sentido, pois uma peça musical que não começa e não termina é, como aquela, uma não-obra ou pelo menos algo que está, esteve, em vias de o ser. O que abre uma questão interessante  – será que podemos aplicar o conceito de “obra” à música improvisada, que só parece tal quando fica gravada em disco? A própria designação da peça com o procedimento usado, o de “stream of consciousness”, surge como um não-título. Inclusive, dificilmente a poderemos referir como “peça” ou como “tema”, termos demasiado circunscritos para explicar o que encontramos aqui. E o que encontramos aqui é uma música que vem da vida quotidiana e que a ela é devolvida.
Aliás, é isso que a torna tão natural, tão impregnada de existencialismo e de autenticidade. A VGO está, decididamente, de volta, e com argumentos reforçados… Rui Eduardo Paes (Jazz.pt)

Composé d’un personnel imposant avec une grande variété instrumentale et sous-titré stream conscienciousness, le Variable Geometry Orchestra est un point de rencontre d’improvisateurs portugais sous la conduite du violoniste alto Ernesto Rodrigues. Cet enregistrement de mai 2015 offre des occurrences sonores entre l’aléatoire et l’intentionnel qui mettent en valeur la combinatoire des sons obtenus par les participants et leurs silences. Il y a une grande part d’invention personnelle chez les vingt-six participants, tous totalement impliqués dans cette superbe mise en commun des sons et de l’écoute. Voici la liste des musiciens : Ernesto Rodrigues viola, conduction, Gerhard Uebelle violin, Guilherme Rodrigues cello, Miguel Mira cello, João Madeira double bass, Hernâni Faustino double bass , Adriana Sá zither, Paulo Curado flute, Mariana Chagas flute, Bruno Parrinha alto clarinet, Paulo Galão clarinet, bass clarinet, Nuno Torres alto saxophone, Albert Cirera tenor & soprano saxophone, Sei Miguel pocket trumpet, Yaw Tembe trumpet, Fala Mariam alto trombone, Eduardo Chagas trombone, Maria Radich voice, dance, Armando Pereira accordion, António Chaparreiro electric guitar, Abdul Moimême electric guitar, Carlos Santos synthesizer, André Hencleeday electronic percussion, João Silva harmonium, electronics, Nuno Morão drums, Carlos Godinho percussion. Soit la nébuleuse Ernesto Rodrigues. Des drones mouvants, irisés et dont la texture et les composants se transforment insensiblement et souvent rapidement. Un changement de perspective intervient avec des interjections toutes dans le même moule quelque soient l’instrument, donnant à penser qu’Ernesto parvient à bien se faire comprendre. Les instruments électroniques / électriques colorent l’ensemble en se distinguant à peine. Un silence intervient suivi de crépitements d’orage qui se prépare, une note tenue comme une sirène bloquée entourée de bruitages aqueux puis de murmures d’outre-tombe relance une stase évasive qui tournoie lentement. La conduite d’ER est subtile. Un superbe mouvement orchestral se dessine dans l’espace, chaque instrument de souffle s’emboîtant l’un dans l’autre alors que les percussions grondent sourdement. Des bribes de sax free s’échappent suivies par des interventions de cuivres, la musique s’anime : un solo de trompette free accompagné de clusters se détache et une zone introspective quasi électro-acoustique où la trompette joue quelques notes appuyées dans l’effet de résonance du lieu (Panthéon National !?), se tait puis revient au premier plan.  On pense à Bill Dixon, mais c’est sans doute involontaire de la part du musicien. Un fond sonore permanent composé de sons électroniques et d’un agrégat impénétrable d’instruments acoustiques permettent à différents instruments d’émerger dans une sorte d’avant-plan sans crier gare et d’apporter des détails presqu’infimes à l’ensemble. Quand la majorité se rejoignent finalement dans un vrai silence, il reste un son aigu continu de corde frottée, lequel attire imperceptiblement vers lui d’autres instruments créant un continuum en mutation constante qui plonge lentement dans le silence. Soit presque cinquante minutes consistantes qui s’imposent à l’écoute. Vraiment remarquable. Jean-Michel van Schouwburg (Orynx)

Przygoda pierwsza – Strumień Nieświadomości

Czas i miejsce zdarzenia: 31 maja 2015r. Koncert w Panteão Nacional, w trakcie Escuta Profunda Festival, Lizbona

Ludzie i przedmioty: Armando Pereira - akordeon, Bruno Parrinha – klarnet altowy, Nuno Torres – saksofon altowy, Guilherme Rodrigues & Miguel Mira - wiolonczele, Paulo Galão – klarnet, klarnet basowy, Hernâni Faustino & João Madeira - kontrabasy, Nuno Morão - perkusja, Abdul Moimême & António Chaparreiro – gitary elektryczne, Mariana Chagas & Paulo Curado - flety, João Silva - harmonium, elektronika, Carlos Godinho & André Hencleeday – perkusjonalia (także elektroniczne), Carlos Santos – syntezator (także analogowy), Albert Cirera – saksofon tenorowy i sopranowy, Eduardo Chagas & Fala Mariam - puzony, Yaw Tembe & Sei Miguel - trąbki, Ernesto Rodrigues – altówka, dyrygent, Gerhard Uebelle - altówka, Maria Radich – głos i taniec, Adriana Sá - zither.

Co gramy: dyrygowana muzyka improwizowana.

Efekt finalny: utwór Stream Of Consciousness, trwający 49 minut, wydany na płycie Lulu Auf Dem Berg (Creative Sources, 2015).

Przebieg wydarzeń/ subiektywne wrażenia:

Elektroakustyczny ferment, bujne środowisko mikrozdarzeń akustycznych i elektronicznych – to dostajemy na początek, prosto na twarz, w uszy i zwoje mózgowe. Głosy zza światów, melorecytacje na ultra pogłosie, podmuchy wiatru naładowanego plusami i minusami. Muzyka drży, pełna jest niepokoju, mroku i głęboko skrywanych tajemnic. Zgrzyty, szepty, onomatopeje. Narracja jest niezwykle skupiona, składa się z dronów, które tulą się do siebie, jak węgorze w trakcie godowych interakcji. Incydenty wprost ze strun (siedem podmiotów wykonawczych), grzmoty zwartych i gotowych na wszystko dęciaków (dziesięć podmiotów wykonawczych), elektroniczny background rozbudowanej sekcji (osiem podmiotów wykonawczych). Gitarowy, psychodeliczny spleen. Muzyka jest niezwykle płynna, ale nie jest to lekki flow. Wyławianie pojedynczych, dźwiękowych perełek, to naczelne zadanie dla tych, którzy słuchają. Po 10 minucie rośnie ilość sonorystycznych stempli, kontrabasy wiją krwawe pasaże, a stosunkowo najspokojniejsza, mimo wszystko, okazuje się horda strunowców. Demokracja nade wszystko! Muzyczna emancypacja każdego użytego instrumentu, brak liderów, równouprawnienie muzyków, brak znaczących zwrotów dramaturgicznych, konstytuują jakość tej opowieści. Spostrzeżenie bystrego recenzenta: instrumentacja tej wielkiej orkiestry obywa się na ogół w parach (patrz: lista wykonawców powyżej).

Koncert toczy się prawdopodobnie w dużej sali, która momentami kreuje nadpogłos, czego efektem jest zbytni patos w wybranych momentach. Wielodźwięki zlewają się w szkliste drony, niczym filharmonia lekko upalonych freaków, która wysoko zawieszona, drży, syczy, złowieszczo pomrukuje – jakże piękny strumień uzmysłowionej nieświadomości! 


W okolicach 30 minuty doświadczamy delikatnego przeorganizowania procesu narracji. Dron jakby ustaje, umiera, by dać początek nowemu życiu tej improwizacji. Metakrzyk tabunu zaspokojonych dziewic, wsparty szczyptą literatury, wprost z głębin gardła - elektroakustyczne cacko! fajerwerki bez sztucznych ogni! Strings go to heaven! Blachy skwierczą, drewniaki skomlą, a percussions przypominają, że żyją. Narracja nawarstwia się, emocje rosną, ale nie popadamy w galop (wciąż duży pogłos upłynnia dramaturgiczne punkty przegięcia). Zresztą hamowanie następuje nader szybko i wyjątkowo zwinnie, kierując przebieg zdarzeń ku psychodelii (gitary! trąbki!). Kontrabasy uprawiają taniec śmierci, rżnąc na smykach. Myśli muzyków pętlą się wokół finalnej ekspozycji. Dysze są spocone, a struny zdają się wyjątkowo ciężkie,… ołowiane. Wybrzmienie jest diabelsko wyraziste i niewymownie piękne. Ma wiele wymiarów (zgrzyty!), ale Maestro czuwa i wygasza narrację w sposób perfekcyjny. Trybuna Muzyki Spontanicznej